เพราะความศรัทธาเป็นที่ตั้ง
ทำให้ผู้เขียนตระหนักดีว่าถึงเวลาแล้วที่บ้านเมืองของเราจะมี "พิพิธภัณฑ์แนวใหม่"
เกิดขึ้นมาบ้างผมต้องการพิสูจน์ให้ทุกคนที่สนใจด้านงานศิลปวัฒนธรรมไทย ว่าจะรอเวลาให้ใครเชื้อชาติใดอีกเล่าเข้ามา
เก็บเกี่ยวเรื่องราวของเมืองไทยเอาไปเก็บใส่ตู้เอาไว้ที่พิพิธภัณฑ์เมืองนอกวันนี้เวลาที่เราต้องการค้นคว้าเรื่องใดเรื่องหนึ่ง
เป็นพิเศษซ้ำเป็นเรื่องไทยๆ ด้วยซ้ำข้อมูลรายละเอียดที่สมบูรณ์แบบที่สุด
แทนที่จะอยู่ในประเทศไทยกลับไปอยู่ที่ห้องสมุด
เมืองนอกท่านอื่นอาจจะไม่รู้สึกรู้สาอะไร แต่สำหรับในส่วนตัวของผู้เขียนแล้วเหมือนถูกตบหน้าฉาดใหญ่
ผมเองมีความศรัทธา
ในชาติอย่างที่สุด มีความตั้งใจมั่นว่าจะต้องทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้คนไทยเห็นคุณค่าของคนไทยด้วยกันเอง
ก่อนรู้จัก
ยกย่องคนไทยก่อนที่จะไปยกย่องคนชาติอื่น
แต่ทั้งนี้และทั้งนั้นผู้เขียนไม่ได้เสนอแนะให้ทุกคนบ้าคลั่ง หรือหลงรักชาติไปในทางผิดๆไม่ได้ต้องการให้ทุกคนหยุดโลก
เอาไว้ กับที่ไม่ยอมพัฒนาไปในทางที่เป็นความเจริญก้าวหน้าผมเพียงแต่ต้องการปลุกเร้าจิตสำนึกของเพื่อนร่วมชาติ
ให้เข้าใจรู้จักและรักที่จะภาคภูมิใจในทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นไทยๆ เท่านั้นด้วยพื้นฐานเป็นคนชนบทได้ใกล้ชิดกับสภาพแวดล้อม
อันเต็มเปี่ยมไปด้วยความเอื้ออารีย์ มีน้ำจิตน้ำใจต่อกันได้พบแต่ความซื่อบริสุทธ์ ความจริงใจ
และได้เจอแต่ศิลปะไทยๆ
ที่ประณีตงดงามตามสภาพแวดล้อมของเมืองไทยทำให้ผมประทับใจและมีความศรัทธา
ในศิลปะวัฒนธรรม
แขนงเพลงลูกทุ่ง
เป็นอย่างยิ่งเพลงลูกทุ่งเป็นเพลงที่ลึกอยู่ในสายเลือดของคนไทยทุกคนมาตั้งแต่อดีต เพราะคนไทยเป็นคนในสังคมเกษตรกรรม
ศิลปะเกิดควบคูุไปกับวิถีชีวิต เมื่อวิถีทางในการดำรงชีวิตของคนไทยเรานั้น
ตั้งแต่สมัยก่อนประวัติศาสตร์เป็นต้นมา
เราวนเวียนสร้างบ้างแปงเมืองอยู่ในบริเวณที่ราบลุ่มแม่น้ำมาตลอด
ศิลปะไม่ว่าจะเป็นเรื่องของเพลง เรื่องของงานฝีมือด้าน
ต่างๆ การแกะสลัก การจักรสาน
การปั้น การวาด การประดิษฐ์
ประดอย
ก็ล้วนแต่เป็นการหยิบจับจากวัสดุใกล้มือและสิ่งที่สะท้อนออกมาในด้านเนื้อหาสาระก็หนีไม่พ้นเรื่องราวแวดล้อม
ใกล้ตัวนั่นเอง ผมขออนุญาตไม่ย้อนหลังลึกล้ำไปถึงสมัยโบราณ
เพราะจะผิดประเด็นของข้อเขียนชิ้นนี้หยุดอยู่แค่เพลงลูกทุ่งซึ่ง
ผมศรัทธามากเป็นพิเศษเพราะสำนึกอยู่ตลอดเวลาว่าเป็นเพลงที่เป็นสัญลักษณ์ของคนไทย

|

|
นั่นคือลักษณะตรงไปตรงมา จริงใจ ไม่อ้อมค้อม รักสนุก
ละเมียดละไมในการมองธรรมชาติอ่อนไหวกับ
เหตุการณ์ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น
เพลงลูกทุ่งมีอายุโดยเกณฑ์เฉลี่ยนานมากึ่งศตวรรษ
แล้วคือ 50 ปี แต่ท่านเชื่อหรือไม่ว่าเรากลับมีข้อมูลเกี่ยวกับ
เรื่องเพลงลูกทุ่งน้อยมากอย่างไม่น่าเป็นไปได้ ยิ่งข้อมูลในส่วนที่เป็นลายลักษณ์อักษรด้วยแล้วแทบ
จะเรียกได้ว่าไม่มีเลยในขณะที่เพลงพื้นบ้านพื้นเมือง
เพลงไทยเดิมหรือเพลงไทยแท้,เพลงไทยแท้,เพลงสากล
ยังมีผู้ให้ความสนใจเขียนหนังสือหนังหาไว้ให้ค้นคว้าศึกษา
มากมาย แต่สำหรับ เพลงลูกทุ่ง ผมเคยย่างกรายไปใน
หอสมุดแห่งชาติแล้วก็ต้องออกกลับมามือเปล่าิ ส่วนหนึ่งคงจะเป็นเพราะว่า เราดูหมิ่นดูแคลน เพลงลูกทุ่งหาว่าเป็นศิลปะชั้นต่ำ
ไม่บังควรสนใจหรือศึกษา
ผมได้ต่อสู้รณรงค์ผลักดันเพลงลูกทุ่งมาโดยตลอด
เพียงเพื่อให้ทุกคนเห็นคุณค่าว่าเพลงลูกทุ่งนั้นมิได้ต่ำช้า
สามานย์อย่างที่หลายท่านเข้าใจผิด เพลงลูกทุ่งก็มีศิลปะเหมือนกัน และมีความงามแบบ ไทยๆที่ยากจะหาเพลงชนิดไหน
เสมอเหมือน เนื้อหาสาระที่ผูกติดกับความเป็นไทยนั้นพิสูจนกันได้ว่า
เพลงลูกทุ่งมีอยู่เต็มปรี่ ความหลากหลาย
และเส้นสายที่เชื่อมโยงติดต่อกันมา
จากเพลงไทยเดิม หรือไทยแท้และเพลงพื้นบ้านพื้นเมืองนั่น
สามารถแสดงให้ได้เห็นกัน
อย่างชัดเจน บทพิสูจน์ที่เด่นชัดอีกอย่างหนึ่งก็คือเพลงลูกทุ่งเป็นเพลงยอดนิยมในหัวใจของคนชนบทมาช้านาน
ตั้งแต่สมัย
หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 เป็นต้นมาโดยยังไม่เปลี่ยนแปลง เพียงแต่มีระดับความนิยมสูงหรือต่ำไปตามยุคสมัย
สิ่งใดที่เป็นความนิยมชมชอบของคนกลุ่มใหญ่ของ
ประเทศนั่นหมายถึงความต่ำช้าล่ะหรือ?
นี่คือสิ่งที่ผมเคยตั้งคำถามกับตัวเองมาแล้วและเมื่อได้คำตอบเป็นที่พอใจแล้วผู้เขียนก็เริ่มต้นรวบรวม
แล้วหาทางสร้างสรรค์เพื่อการก่อตั้ง"พิพิธภัณฑ์เพลงลูกทุ่ง" ทันที พิพิธภัณฑ์เพลงลูกทุ่่งเริ่มคิดและลงมือก่อตั้งรวบรวม
เมื่อเดือนสิงหาคม พ.ศ.2530 ลักษณะจะเป็นเสมือนข้อมูลเกี๋ยวกับเพลงลูกทุ่งนั่นเอง
เพราะที่ตั้งใจเอาไว้นั้นต้องการ
ให้เป็นแหล่งค้นคว้า,รวบรวม
แหล่งที่จะมีกิจกรรมแลกเปลี่ยนความรู้กันในเรื่องของเพลง
ลูกทุ่งและเป็นตัวกล่าว
ในการประสานรวมตัวกันในหมู่ศิลปิน
ลูกทุ่งเพื่อสร้างความงอกงามให้กับวงการเพลงลูกทุ่ง ขณะเดียวกันก็ทำหน้าที่อนุรักษ์
เพลงและเผยแพร่เพลงลูกทุ่ง
อย่างมีระบบและมีคุณภาพไปในตัวด้วย ผมพยายามอย่างเหลือเกินที่จะทำให้
ทุกคนเห็นค่าและหันมาร่วมกันศึกษาเพลงลูกทุ่งเพื่อให้เกิดการมองศิลปะแขนงนี้อย่างเป็นวิชาการแต่เนื่องจากผมเป็นเพียง
สามัญชนคนธรรมดาคนเดียว
เท่านั้น การต่อสู้ในเรื่องนี้จึงต้องใช้เวลาอีกมากนักกว่าจะสำเร็จได้ การสะสมการรวบรวม
ทุกสิ่งทุกอย่างภายในพิพิธภัณฑ์ นั้นเป็นการได้มาอย่างเลือดตาแทบกระเด็นทั้งสิ้น
หากจะมีการลงทุนรอนไปก็เป็นการลงทุน
ทุกบาททุกสลึงจากผมเอง
ซึ่งไม่ใช่ผู้มีรายได้ประจำหรือมีรายได้มีมรดกมหาศาล อุปสรรคของการก่อตั้งมีมากแต่ไม่ใช่อุปสรรค
ที่ผู้เขียนจะต้องท้อถอยเพราะทุกขณะจิตยังคงรอความหวัง ให้ความฝันเป็นจริงให้จงได้ในสักวันหนึ่ง การก่อตั้งพิพิธภัณฑ์
แม้ว่าจะเป็นเรื่องส่วนตัวแต่ก็ไม่เคยคิดจะใช้พิพิธภัณฑ์เป็นที่เก็บเงินเก็บทองค่าเข้าชม
เพราะดังที่ระบุไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่า"พิพิธภัณฑ์เพลงลูกทุ่ง"
ไม่ได้มีของล้ำค่าราคาแพงที่สุดในโลก ไม่ได้มีของเก่า
อายุนับหมื่นปี
เป็นเพียงสถานที่ที่จะเป็นแหล่งรวบรวมข้อมูล เรื่องของเพลงลูกทุ่งเท่านั้น
แต่ที่คิดและเรียกว่าพิืพิธภัณฑ์ก็เพราะมีเป้าหมาย
ว่าจะรวบรวมสิ่งของ
และองค์ประกอบทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับวงการเพลงลูกทุ่งเอาไว้ด้วย
ซึ่งเป็นลักษณะของพิพิธภัณฑ์
นั่นเอง
พิพิธภัณฑ์เพลงลูกทุ่ง ตั้งอยู่บ้านเลขที่ 577/78
หมู่บ้านอิ่มอำพร
ซอยพาณิชยการธนบุรี ถนนจรัลสนิทวงศ์ เขตบางกอกใหญ่ กรุงเทพ 10600
ยังไม่ได้เปิดให้เข้าชมอย่างเป็นทางการแต่ก็ยินดีต้อนรับทุกท่านที่เข้าใจอุดมการณ์และพร้อมเสมอที่จะน้อมรับ
ความคิดเห็น ทุกสิ่งทุกอย่างจากท่าน พิพิธภัณฑ์ยินดีรับบริจาคเศษสิ่งเหลือใช้อันได้แก่
แผ่นเสียง,เทปเพลง,หนังสือเพลง,
โน้ตเพลง,รูปภาพศิลปิน,สมุดจดเพลง,โปสเตอร์วงดนตรีลูกทุ่ง,บัตรเข้าชมวงดนตรี, ความทรงจำของท่านที่เคยดูชม
เพลงลูกทุ่งมาในอดีต,สิ่งของ
เครื่องใช้ต่างๆของศิลปิน ฯลฯ
หากทุกสิ่งทุกอย่างที่กล่าวมาแล้วนั้นทำความรำคาญให้
กับท่าน เช่น รกบ้าน ไม่รู้จะเก็บไว้ทำไม โปรดติดต่อ
บริจาคให้กับพิพิธภัณฑ์ได้
ไม่ว่าท่านจะอยู่ที่ไหน โปรดจดหมายแจ้งให้
พิพิธภัณฑ์ได้ทราบบ้าง ถ้าท่านอยู่ไม่ไกล
ผู้เขียนยินดีไปรับของที่ท่านจะบริจาคนั้นด้วยตนเองหรือนัดหมายเพื่อการพบปะ
อีกที
หรือหากท่านอยู่ไกล
ผู้เขียนยินดีออกค่าไปรษณีย์จัดส่งให้กับทุกท่านที่จะกรุณาด้วยความสำนึกในพระคุณ งานพิพิธภัณฑ์จะสำเร็จ
ไม่ได้เลยหากขาดซึ่งความ
เมตตาปราณีของทุกท่านที่ให้การสนับสนุนผู้เขียนทั้งทางตรง
และทางอ้อม
ขอกราบขอบพระคุณไว้เป็นหลักฐานตัวอักษรในที่นี้ด้วย
|